نخستین دلیل علمی من برای رفتن به سمت کوانتوم (دلیلی به جز اشتیاق کودکانه به هر چیز رازآلود) از درس شیمی معدنی پیدا شد. در این درس اساتید هر پدیده ای رو با یک مشت توجیه بی سرو تهی توضیح میدادن که آشکارا خودشون پایه ی علمی اون رو نمیدونستن. چند وقت پیش حل کوانتومی کاتیون دی هیدروژن رو که میدیدم بی اختیار دانشجوی سال اولی شدم که داشت از استاد معدنی یک میپرسید چرا این کاتیون وجود نداره و استاد معدنی (به عادت اکثر اساتید معدنی) خزعبلاتی میبافت در باب بزرگی یک بار مثبت به تن نحیف دو هسته ی هیدروژن.
همانطور که از همون صفحه ی ویکیپدیا معلومه بار مثبت خیلی هم برازنده ی قامت دو هسته ی هیدروژنه و حالت پایه ی این یون خیلی هم پیوندیه!! دلیل وجود نداشتنش در طبیعت اینه که حالت برانگیخته ی الکترونیِ پیوندی نداره و به اولین تابش خورشید از هم میپاشه.
حداقل راضیم که پس از هشت سال به خامترین هدف آموختن کوانتوم رسیدم!!
همانطور که از همون صفحه ی ویکیپدیا معلومه بار مثبت خیلی هم برازنده ی قامت دو هسته ی هیدروژنه و حالت پایه ی این یون خیلی هم پیوندیه!! دلیل وجود نداشتنش در طبیعت اینه که حالت برانگیخته ی الکترونیِ پیوندی نداره و به اولین تابش خورشید از هم میپاشه.
حداقل راضیم که پس از هشت سال به خامترین هدف آموختن کوانتوم رسیدم!!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر