جالبترین بخش مستند از تهران تا قاهره اونجایی بود که شاه خیلی رندانه از گیر نیفتادن تیمسار قره باغی و تیمسار فردوست به چنگال خونین خلخالی میناله و متواضعانه فردوست رو "همراه" خودش از سویس تا پایان سلطنت معرفی میکنه (انگار نه انگار که تا پیش از انقلاب در ایران فقط یک فرمانده داشتیم و بقیه فرمانبردار!!) و اینگونه به نظر میاد که متهم اول دادگاه انقلاب گوشه ی چشمی داره به همین دادگاه تا انتقام خودش رو از این دو به اصطلاح خائن (چون این دو تیمسار رو مسئول تسلیم ارتش به انقلابیان میدونه) بگیره. مقام شامخ سلطنت هم آشکارا این ضعف اخلاقی ایرانیان رو داره که میپسندن دشمنشون به ظلم مبتلا بشه، همون ضعفی که در سالهای تعیین کننده ی آغاز انقلاب دهان خیلی گروهها در مقابل ظلم به گروه رقیبشون رو بست.
