چند هفته ی پیش دولت آمریکا یک شرکت بزرگ کشتیرانی اسراییلی رو به جرم فروختن نفتکش به ایران تحریم کرد. مجلس اسراییل تحقیق در مورد این قضیه رو آغاز کرد. صاحب شرکت بر اثر کهولت سن درگذشت، یکی از مدیران ارشد شرکت خودکشی کرد. اورشلیم پست گزارش کرد احتمالاً هلیکوپترهای بلک هاوک نیروی هوایی اسراییل بار کشتی ها بوده.
دولت آمریکا فرماندهان پلیس ایران رو بخاطر شرکت در سرکوب معترضان سوری تحریم کرد. تحریم مقامات ایرانی از چند ماه پیش (یعنی بیش از یک سال پس از کودتای انتخاباتی) آغاز شده بود. اینکه تحریم مقامات ایرانی میتونه مفید باشه رو هر ایرانی میدونست، طبیعتاً میلیاردها دلار گم شده باید جایی رفته باشه، البته سازمان ملل هنوز در چرت ملوکانس.
وقتی میگیم کشورهای خارجی از مردم ایران حمایت کنن یعنی همین که معاملات غیرعلنی نداشته باشن. از یک طرف تحریم میکنن از طرف دیگه مشغول معامله با سپاهن (اون هم نه هیچ کشوری اسراییل!!) در نتیجه تحریمها فقط بخش خصوصی که نمیتونه یواشکی با اسراییل لاس بزنه رو ضعیف میکنه و نهادهای امنیتی فربه تر میشن.
در جلسه ی کمیساریای عالی حقوق بشر قاضی مرتضوی رو به عنوان نماینده ی ایران میپذیرن. هر سال ا.ن. که رییس جمهور قانونی ایران هم نیست میره به سازمان ملل. چپ و راست هم با رسانه های مختلف مصاحبه میکنه. من نمیفهمم چرا در این وانفسای بحران اقتصادی با مرکل (که صدراعظم یکی از بزرگترین اقتصادهای جهانه) اینقدر مصاحبه نمیشه، یا چرا با خاتمی اینقدر مصاحبه نمیشد، رییس جمهوری که بیست میلیون رأی داره مهم نیست رییس دولت کودتا مهمه؟ یا پیشنهاد دهنده ی گفتگوی تمدنها مهم نیست و کسی که فکر میکنه انگلیس در غرب آفریقاس مهمه؟ و تازه این یارو که در همه ی موارد دروغ میگه، مصاحبه باهاش چه اطلاعاتی ممکنه به ملت بده؟ ضمناً یادمون نره که در مورد حدس مرد سال 2010 (که قرار بود مردم حدس بزنن و عکس طرف روی جلد یکی از شماره های تایم باشه) چطور تایم از چاپ عکس میرحسین شانه خالی کرد.
وقتی از حمایت خارجی حرف میزنیم منظورمون پایان دادن به همین لاس زدن پشت پرده با دولت کودتاس.
دولت آمریکا فرماندهان پلیس ایران رو بخاطر شرکت در سرکوب معترضان سوری تحریم کرد. تحریم مقامات ایرانی از چند ماه پیش (یعنی بیش از یک سال پس از کودتای انتخاباتی) آغاز شده بود. اینکه تحریم مقامات ایرانی میتونه مفید باشه رو هر ایرانی میدونست، طبیعتاً میلیاردها دلار گم شده باید جایی رفته باشه، البته سازمان ملل هنوز در چرت ملوکانس.
وقتی میگیم کشورهای خارجی از مردم ایران حمایت کنن یعنی همین که معاملات غیرعلنی نداشته باشن. از یک طرف تحریم میکنن از طرف دیگه مشغول معامله با سپاهن (اون هم نه هیچ کشوری اسراییل!!) در نتیجه تحریمها فقط بخش خصوصی که نمیتونه یواشکی با اسراییل لاس بزنه رو ضعیف میکنه و نهادهای امنیتی فربه تر میشن.
در جلسه ی کمیساریای عالی حقوق بشر قاضی مرتضوی رو به عنوان نماینده ی ایران میپذیرن. هر سال ا.ن. که رییس جمهور قانونی ایران هم نیست میره به سازمان ملل. چپ و راست هم با رسانه های مختلف مصاحبه میکنه. من نمیفهمم چرا در این وانفسای بحران اقتصادی با مرکل (که صدراعظم یکی از بزرگترین اقتصادهای جهانه) اینقدر مصاحبه نمیشه، یا چرا با خاتمی اینقدر مصاحبه نمیشد، رییس جمهوری که بیست میلیون رأی داره مهم نیست رییس دولت کودتا مهمه؟ یا پیشنهاد دهنده ی گفتگوی تمدنها مهم نیست و کسی که فکر میکنه انگلیس در غرب آفریقاس مهمه؟ و تازه این یارو که در همه ی موارد دروغ میگه، مصاحبه باهاش چه اطلاعاتی ممکنه به ملت بده؟ ضمناً یادمون نره که در مورد حدس مرد سال 2010 (که قرار بود مردم حدس بزنن و عکس طرف روی جلد یکی از شماره های تایم باشه) چطور تایم از چاپ عکس میرحسین شانه خالی کرد.
وقتی از حمایت خارجی حرف میزنیم منظورمون پایان دادن به همین لاس زدن پشت پرده با دولت کودتاس.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر