یکی از دشواری ها در نگارش به زبان فارسی فاصله ی زمانی زیاد ما از کلاسیک های زبانه. بی گمان پرورش مهارتهای نگارش تنها با مراجعه به کتابهای کلاسیک زبان ممکنه، مخصوصاً که روش جاافتاده ای در نگارش علم به زبان فارسی در دست نیست. ولی از سویی نثرهای برجسته در ادبیات معاصر فارسی به سختی یافته میشه و از سوی دیگه فاصله ی زمانی ما با نثرهایی که بتونن واقعاً معیار زبان قرار بگیرن زیاده. فقط برای مقایسه با زبان آلمانی (که در سده ی گذشته برای مدتی زبان غالب علمی بود) تذکرة الاولیای عطار رو مثال میزنم، عطار سیصدو بیست سال پیش از انتشار ترجمه ی مارتین لوتر از انجیل مرده، در حالیکه ترجمه ی مارتین لوتر از انجیل نقطه ی تولد زبان آلمانیه و پیش از اون اصلاً زبان آلمانی وجود نداره، برای یافتن کتاب معیار در زبان آلمانی باید تا زمان گوته جلو بیایم. متأسفانه ظاهراً قدیمی بودن کتابهای برجسته ی نثر فارسی خواندن اونها رو در نظر مردم کم اهمیت کرده. مثلاً تعداد دانشجویان شیمی (یعنی کسانی که من در دوران تحصیل روزانه باهاشون ارتباط داشتم) که حداقل یک کلاسیک فارسی رو خونده باشن یا نیاز به خوندنش رو حس کنن به انگشتان یک دست هم نمیرسید. در نتیجه دانشجویانی که باید پایان نامه بنویسن حتی نمیدونن برای این کار به چه ابزاری نیاز دارن و کار رو به جایی میرسونن که دکتر شفیعی آرزو کنه ای کاش پایان نامه ها به انگلیسی نوشته بشن تا حداقل این افتضاح نگارشی در فارسی رخ نده.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر