گسترش فرهنگ

توی قطار سرم توی کتاب بود که یه خانمی اومد روبروم نشست، پس از مدتی پرسید اسراییلی هستی؟ گفتم نه ایرانیم. چند تا جمله رد و بدل شد و دوباره سرمو کردم تو کتاب. چند دقیقه ی بعد دیدم داره به پارسی شیرین میگه زهر مار، همین طور هم پشت سر هم میگفت که من متوجه بشم. حالا قیافه ی منو تصور کنین که یه زن 67 ساله ی ایتالیایی توی یه قطار وسط سوییس ده بار تو روم بگه زهر مار. توضیح داد که همسر برادرش ایرانیه و با بچه هاش پارسی حرف میزنن. اینجا معمولاً مردم حدود 35 سالگی بچه دار میشن و اون خانم ایرانی هنوز با شوهر ایتالیاییش زندگی میکنه، اگه فرض کنیم شوهر ایتالیایی حدود 60 سالش باشه در نتیجه حداقل 25 ساله که این خانم در اون خانواده ی ایتالیایی هست. چرا بعضی از ایرانیا هیچ تلاشی نمیکنن که فرهنگمون رو درست نشون بدن؟ زبان پارسی از شکر شیرین تره واقعاً چرا باید خواهر همسر اون خانم بعد از 25 سال اولین چیزی که پیدا میکنه به من بگه "زهرمار" باشه؟