سلسله مراتب دانشگاهی میتونه دو قسمت داشته داشته باشه، یکی اجتماعی یعنی رفتار و گفتار دانشجو و استاد، یکی هم علمی یعنی شیوه ی بده بستان علمی استاد و دانشجو. در ایران سلسله مراتب اجتماعی به شدت رعایت میشه. مثلاً شما همواره باید اساتید رو با پیشوندهای "استاد"، "آقای دکتر" و از این دست خطاب قرار بدین. چند سال پیش در دانشکده ی ما هر گروهی باید پوستری میساخت و فعالیتهای علمیش رو خیلی کلی توضیح میداد، هر گروه عکسی هم از اعضاش در پوستر میذاشت. دانشجویان یکی از اساتید بهش گفتن بیا عکس بندازیم استاد پاسخ داد فقط عکس من باید در پوستر باشه!! از طرف دیگه سلسله مراتب علمی تقریباً در ایران وجود نداره، بعضی اوقات اساتید اصلاً خبر ندارن دانشجوشون چیکار میکنه و در چه مرحله ایه. استادی داشتیم که دانشجوش فارغ التحصیل شد و تازه استاد فهمید طرف مقاله کپی کرده!! خود من هروقت لازم میدیدم به استادم گزارش نوشته شده میدادم که خوب هیچوقت لازم ندیدم.
در خارج (حداقل در علوم پایه) این رابطه دقیقاً برعکسه. اساتید همواره یا به نام کوچکشون یا "تو" خطاب میشن، خود من چند وقت پیش یک روز تعطیل رفتم در خونه ی استاد ( که تازه استاد راهنمای خودم نبود) و دریل ازش قرض کردم. اما امان از سلسله مراتب علمی. استاد من همیشه اونقدر بهم کار میگه که مطمئن باشه من تمام وقتم پر خواهد بود و به سرعت هم پاسخ میخواد، اگه من پاسخ کار یک روزه رو یک هفته ای بدم مستقیم یا به اشاره تذکری میشنوم. خلاصه در ایران سرنای سلسله مراتب از سر گشادش نواخته میشه.
پی نوشت: چیزی که در دنیا کم و کسری نداریم استثتاست
در خارج (حداقل در علوم پایه) این رابطه دقیقاً برعکسه. اساتید همواره یا به نام کوچکشون یا "تو" خطاب میشن، خود من چند وقت پیش یک روز تعطیل رفتم در خونه ی استاد ( که تازه استاد راهنمای خودم نبود) و دریل ازش قرض کردم. اما امان از سلسله مراتب علمی. استاد من همیشه اونقدر بهم کار میگه که مطمئن باشه من تمام وقتم پر خواهد بود و به سرعت هم پاسخ میخواد، اگه من پاسخ کار یک روزه رو یک هفته ای بدم مستقیم یا به اشاره تذکری میشنوم. خلاصه در ایران سرنای سلسله مراتب از سر گشادش نواخته میشه.
پی نوشت: چیزی که در دنیا کم و کسری نداریم استثتاست
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر