پرده ی آخر

این پست فقط شرح پایان بازی سوسیال دموکراتها در پست پیشینه.

در پایان ژانویه ی 1933 رییس جمهور هیندنبورگ (فیلدمارشال ارتش رایش و وارث افتخارات امپراتوری، فرمانده ای که سربازان آلمانی رو به پیروزهای بزرگ رهبری کرد و در گاه شکست در کنارشون ایستاد) چاره ای به جز انتخاب هیتلر به صدراعظمی آلمان نداشت. پس از کنار رفتن سوسیال دموکراتها از قدرت یک صدراعظم لیبرال رو انتخاب کرد و پس از اون یکی از اطرافیان خودش (که حتی خودش هم باور نمیکرد لایق صندلی بیسمارک باشد) و در آخر یک ژنرال دسیسه گر، اما هیچکدام نه موفق شدند اکثریت پارلمان رو به دست بیارن و نه در مهار بحران اقتصادی کارآمدی داشتن. 

انتخابات ریاست جمهوری 1932 واپسین هماوردی هیندنبورگ با هیتلر بود تا بلکه جلوی نازیسم گرفته بشه. در این انتخابات نازیها از همه ی شگردهای تبلیغاتی استفاده کردن و حتی بسیاری شگردها رو خلق کردن. برای نخستین بار در جهان کاندیدایی با هواپیمای جنگی بین دو شهر پرواز کرد تا بتونه در فاصله ی زمانی کمتری دو سخنرانی داشته باشه. در سوی مقابل هیندنبورگ سالخورده فقط یک نطق رادیویی کرد (نقل به مضمون): در روزگار سختی هستیم و خطر یک حکومت تک حزبی جمهوری رو تهدید میکنه. من از ملت آلمان درخواست میکنم تا من رو در جلوگیری از اون یاری کنند.

نطق رادیویی کار کرد و هیندنبورگ هیتلر رو شکست داد اما برای پست نخست وزیری بیش از دو سال بود هیچ حزبی نمیتونست اکثریت پارلمان رو به دست بیاره و حزب نازی بزرگترین حزب آلمان شده بود. به ناچار سرجوخه ی اتریشی به جای پرنس بیسمارک نشست و دستور انتخابات مجلس صادر شد. لودندورف (دیگر ژنرال بزرگ ارتش امپراتوری و یار هیندنبورگ در فرماندهی جنگ جهانی اول، کسی که از 1916 تا 1918 دیکتاتور در پرده ی آلمان بود) پیش از این هیتلر رو شناخته بود و به هیندنبورگ نوشت: من با اطمینان پیش بینی میکنم این مرد ملعون کشور(Reich) ما را به ورطه ای هولناک می افکند و ملت ما را به بدبختی غیرقابل باوری می اندازد و مردم تو را در گور لعنت خواهند کرد.

باز هم نازیها بیش از چهل درصد آرا رو کسب نکردن تا آلمانیها به روشنی در پیشگاه تاریخ شهادت داده باشن که اکثریتشون با نازیها مخالفن. برای کسب اکثریت راه حذف کمونیستها درپیش گرفته شده و مانند هر حکومت پلیسی با پرونده سازی! رایشتاگ رو آتش زدند و تقصیر رو گردن حزب کمونیست گذاشتند و نمایندگانشون رو بازداشت کردند تا نمایندگان نازی اکثریت داشته باشند. در پایان بازی اکثریت نمایندگان به اختیارات ویژه ی صدراعظم رأی مثبت دادند. فقط نمایندگان سوسیال دموکرات -علیرغم اینکه آشکار بود پس از تصویب اختیارات، سرکوب در انتظار مخالفان خواهد بود- رأی منفی دادند و پاداش خودشون رو در اردوگاههای کار اجباری دریافت کردند. بدین ترتیب آلمان رفت برای اجرای پرده ی آخر نمایش سصد ساله ی خون و آهن.