ما مسئول هورا کشیدن خودمون هستیم

اخیراً یکی از استادان دانشکده ی شیمی تصادف سختی کرد. این استاد یک نمونه ی کامل اساتیدی بود که اگر نام استاد از ایشان گرفته بشه حتی شخصیت انسانی قابل تحملی هم ندارند. چه در مقام استاد درس، چه در مقام معاون آموزشی، چه در مقام استاد راهنما و چه حتی در برخورد روزمره با دانشجو به تمام معنا آزارنده بود. اگر تعریف "آزار جنسی" در ایران همانند دانشگاههای آمریکا بود ایشان هر سال باید اخراج میشد. اما حیرت انگیز اینجاست که پس از تصادف، دانشجویان دانشکده برای عیادتش در بیمارستان قرار می گذاشتند. مشکل من با این حرکت اینست که همین عیادت میتواند بازخورد (feedback) مثبتی به استاد بدهد، پیام ساده است "ما از ناخوشی تو ناراحتیم" که به نظر من این پیام دقیقاً ترجمه میشود به اینکه "رفتارهای تو ما را نیازرده". البته گذشت خیلی ارزشمند هست ولی گذشت یک وسیله جهت اصلاح است، گذشت در جایی معنی دارد که ما مرتبه ای فراتر یا دست کم برابر با خطاکار داشته باشیم. گذشت در این مورد فقط تشویق استاد به کژرفتاری و پذیرش ظلم است.
من از آغاز ورود به دانشکده میخواستم تغییری در اوضاع بدهم ولی سه سال هرچه کردم به سنگ سخت استادان و بی تفاوتی دانشجویان خورد. در سال آخر تازه فهمیدم بزرگترین اهرم قدرتی که داشتیم همان برگه های کاهی نظرسنجی بوده. البته استادان پیش ما خود را بی اعتنا به این برگه ها نشان میدادند ولی بعداً دیدم که در خلوت چه دقتی میکنند. سه سال این برگه ها را بی دقت پر کردم و در بخش نظرات هیچ ننوشتم. سه سال رساترین (و بی هزینه ترین) فریاد را حتی از گلو برنیاوردیم و دور ما گذشت.
ما همه در اصلاح نشدن رفتار استادان مسئولیم. وقتی که در جای درست پیام درست برایشان نفرستادیم، وقتی سخنرانی بیمایه ای از خودشان یا دانشجویانشان شنیدیم و دست زدیم.وقتی در عین کم سوادی (یا کم کاری در تدریس) استاد صدا کردیمشان.