تاریخ رو اشتباهی نوشتن. همیشه تصمیمات بزرگ رو برای ما گفتن و نتایج و پیامدهای تصمیمات رو. همیشه چهره ی آدمهای مهم در حال گرفتن اون تصمیمها توصیف شده. ولی آدمهای مهم هم کم کم در گذر زندگی روزمره ساخته میشن. در کتاب تاریخ با یک جمله ی کوتاه "مصدق دکترای خود را در دانشگاه نوشاتل گرفت." فصل تحصیلات دکتر مصدق رو میبندن ولی کسی توضیح نمیده مصدق بزرگ چطور از پس مشکلات روزمره در یک کشور غریب برآمد. از اول زبانش اونقدر خوب بود که همه ی کارهاشو راه بندازه؟ خونه چطور پیدا کرد؟ تنهایی غربت رو چطور سر کرد؟ همیشه درس میخوند یا گاهی دلگیری غروب سرد تو شهر دلگیری مثل نوشاتل ناامیدش میکرد؟ عصرهای طولانی پاییز و زمستان چکار میکرد؟
پاسخ اینها رو نمیدونیم چون آدم بزرگها به چیزای بی اهمیتی مثل فلان جنگ و بهمان سخنرانی بیشتر اهمیت میدن تا تاریخ انسانها.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر